A gdzie w takim razie podziewa się sola scriptura?

Cieszę sie, że jestem współobywatelem świętych

Czyli takiego nauczania w Biblii nie ma. W takim razie dlaczego macie pretensje do Kościoła katolickiego, że nie nauczamy wyłącznie tego, co zapisano w Piśmie Świętym?


Chcesz pytanie? Proszę bardzo:
Dlaczego protestanci, wbrew nauczaniu apostolskiemu które wcześniej przytoczyłem, twierdzą, że wiara nie jest wyznacznikiem jedności Kościoła?

Inne pytanie:
Dlaczego protestanci głoszą, że grzechy należy wyznawać bezpośrednio Bogu?

Kolejne:
Dlaczego, chociaż w Biblii jasno zapisano inaczej, protestanci głoszą, że "sama tylko wiara" jest wystarczająca do usprawiedliwienia?

A gdzie ma się podziewać? "Sola scriptura" ("Jedynie poprzez Pismo/w Pismie") - to hasło, które odnosi się do roli Pisma, jaką pełni w Kościele; pisałem o tym w poście wyżej na czym polega jedyność Pisma w Kościele; Poprzez Pismo otrzymujemy świadectwo, z którego niedoskonały i grzeszny człowiek dowiaduje się o usprawiedliwiającej Bożej łasce objawionej w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa; dzięki niej możemy oczekiwać zbawienia, na które własnymi siłami zasłużyć nie potrafimy. Przyjmujemy je w wierze udzielane nade wszystko w zwiastowaniu (przekazie) i sakramentach: Chrzcie i Wieczerzy Pańskiej, tak byśmy je odnaleźli i karmili się nim w naszym życiu, służbie, modlitwie, lekturze, doświadczeniu przebaczenia, karności kościelnej itd.
O miejscu i znaczeniu sola scriptura w tradycji pisałem już kilka razy, m.in tutaj

Czyli takiego nauczania w Biblii nie ma. W takim razie dlaczego macie pretensje do Kościoła katolickiego, że nie nauczamy wyłącznie tego, co zapisano w Piśmie Świętym?[/quote]
Możecie nauczać czego tylko chcecie. Nie jestem rzymskimkatolikiem, i nic mi do tego. Jakie pretensje? Pretensje to mogę mieć do Kościoła, w którym jestem; do Waszej społeczności nic nie mam. Piszę o swojej wierze, a nie o Twojej. Swoją Ty znasz lepiej ode mnie.




Koniecznym i wystarczającym warunkiem urzeczywistnienia jedności kościelnej jest wspólnota wiary, której treścią jest Ewangelia: poselstwo o Jezusie Chrystusie, pisałem o tym wyżej. To wspólne rozumienie Ewangelii sprawia, ze Kościoły mogą ogłosić i urzeczywistniać wspólnotę kościelną.


Ponieważ Bóg jest Tym, który odpuszcza grzechy, dlatego Jemu wyznajemy grzechy. Może to się dziać w ukryciu, między Bogiem a grzesznikiem, albo publicznie w kościele, podczas powszechnej spowiedzi, albo we wspólnej modlitwie i rozmowie, i wyznaniu braci i sióstr. Nie sądzimy natomiast - z szacunkiem i zrozumieniem innych tradycji - aby warunkiem odpuszczenia grzechów była spowiedź tzw. uszna wobec kapłana wyposażonego we władzę udzielania absolucji, natomiast uważamy za rzecz pożyteczną szukanie rady, kierownictwa i pociechy u pastora, starszego, albo innego z braci lub sióstr wierzących i znających Prawo Boże.

Ponieważ w wierze (która jest łaską) przyjmujemy w Chrystusie zbawcze dzieło Boga, który uwalnia nas od grzechu i odnawia prawdziwie nasze życie.

Ta odpowiedź mnie jednak zafascynowała i poproszę jednak o dalsze wyjaśnienia bo nie rozumiem, skąd takie przekonanie, że sama wiara wystarczy, skoro święty Jakub jasno i wyraźnie stwierdził, iż "człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie czynów, a nie samej tylko wiary".

To jest chyba oczywiste z Listu ŚW. JAKUBA 2, 14:26
Nie można mówić o wierze, jeżeli ktoś nie żyje zgodnie z przykazaniami Bożymi. Tu nie ma żadnej sprzeczności, to jest spójne i logiczne.

Skąd się bierze? Dokładnie z tego co napisałem: w wierze przyjmujemy zbawcze dzieło Chrystusa, które prawdziwie odnawia nasze życie. I o tym odnowieniu, o rozwoju i skutkach wiary i przemieniającej roli w praktyce życia pisze autor listu Jakuba. Opisując werset wcześniej jak wiara działa w życiu Abrahama, autor listu zauważa: (23) W ten sposób również wypełniło się Pismo, które mówi:Abraham uwierzył Bogu i to właśnie poczytano mu za sprawiedliwość. Dlatego też został nazwany przyjacielem Boga Nie dlatego został usprawiedliwiony, że dzięki mądrości, umiejętnościom, samozaparciu, wyrzeczeniu osiągnął doskonałość życia, że uczynił coś znaczącego dla Boga - ale że jego życie było owocem wiary. Jakie znaczenie miałoby złożenie w ofierze Izaaka jeżeli nie wynikałoby z wiary w obietnice Boga?

Zacznij czytać od Jak 2,21, a nie 2,23...

A cóż znaczy uwierzyć? Czyż nie to, że jeśli uwierzysz prawdziwie, nie będziesz czynił zła? Wiara i uczynki idą w parze.

jednak wiara Abrahama wyraziła się w czynach - uwierzył on obietnicy Boga, potem wstał wziął swoją żonę, jakis tam dobytek i wyruszył w drogę do ziemii obiecanej. Nie czekał aż go tam aniołowie zaniosą, ale podjął czyny wiary. Wiarę można mierzyć jedynie uczynkami, bo w nich się wyraża.

wers 22 jest zakazany. Pewnie Luter uznal go za niekanoniczny bo nie pasuje do protestanckiej nauki. Tak samo jak uczynił to z innymi ksiegami Pisma.

Precyzyjnie tak. Nie istnieje chrześcijańska wiara bez owoców.
Jeśli uważamy zasadę "tylko wiara" za błąd, to nie z tego powodu jakobyśmy nie wierzyli w zbawienie z wiary (to nauka Kościoła), tylko ze względu na słowo "tylko" które wprowadza magiczną interpretację zbawienia.

Od Jk 1:1 zacznij, co to zmienia? W wierze (która jest łaską) przyjmujemy w Chrystusie zbawcze dzieło Boga, który uwalnia nas od grzechu i odnawia prawdziwie nasze życie. I o tej odnowie w całym swoim liście pisze autor listu.


Wiara jest głębokim zaufaniem, które stwarza we mnie Duch Święty przez Ewangelię; zaufaniem Bogu objawiającemu się w swoim jedynym Słowie i jego woli i działaniu względem mnie. To zaufanie daje mi pewność, że nie tylko inni, ale także i ja otrzymałem od Boga odpuszczenie grzechów, dar sprawiedliwości i nowego życia, a wszystko to otrzymałem wyłącznie z Jego łaski, jedynie dzięki zasłudze Jezusa Chrystusa, a nie ze względu na moje zasługi, czyny, władzę, status społeczny, umiejętności itd.


To dość radykalne i kontrowersyjne stwierdzenie. Wiara byłaby zatem dopiero rzeczywistością eschatologiczną. Choć przez wiarę antycypujemy już boską rzeczywistość, to jednak pozostajemy nieustannie grzesznikami potrzebującymi bożego zbawienia i nieustannego nawrócenia.


Oczywiście. Wiara nie stoi na przeszkodzie temu, by wieść chrześcijańskie życie i spełniać przykazania; wręcz przeciwnie, w wierze, z łaski Boga danej nam w Chrystusie, zostaliśmy uwolnieni od władzy zła abyśmy mogli dobrze żyć. Tylko z łaski i w wierze w zbawcze działanie Chrystusa, a nie na podstawie naszych zasług zostajemy przyjęci przez Boga i otrzymujmy Ducha Świętego, który odnawia nasze serca, uzdalnia nas i wzywa do dobrych uczynków. Przywoływany tu list Jakuba jest tego świadectwem.


Bez wątpienia wiara wyraziła się w czynach. Ale dlatego też owe czyny, że były czynami wiary, miały jakiekolwiek znaczenie, i opowiadamy je w świętej dla nas historii. Od najgłębszej starożytności całe ludy odbywały wędrówki, większe niż ta której dokonał Abraham, i od najdalszych swych początków ludzie składali ofiary ze swoich dzieci - i co z tego? To zaufanie Słowu dało sens i znaczenie wędrówce Abrahama i jego ofierze; a nie odwrotnie. Ziemia do której doszedł była błogosławieństwem dlatego, że była ziemią obietnicy, której zaufał, a nie dlatego, że zdobył ją skalkulowawszy, że ma wystarczające siły, możliwości i władzę, a nowa ziemia da mu więcej zysku niż dotychczasowa.


A kto Ci go zakazał? Przekraczaj zakazy....

To się zmienia, że św. Jakub jasno i dobitnie pokazuje, że sama wiara nie wystarczy do usprawiedliwienia. Muszą z nią współdziałać czyny, bo bez uczynków wiara jest martwa.
Zauważysz to, jak przestaniesz ignorować wersy, które odnoszą się do roli czynów w usprawiedliwieniu, a także Jak 2,24, w którym jasno i jednoznacznie św. Jakub przekazał naukę, że usprawiedliwienie jest z czynów, a nie samej tylko wiary.