Wgłebianie sie w wyjasnianie roznic pomiedzy regułami a drogowskazami jest IMHO rozmywaniem wątku. Co do reszty wypowiedzi uwazam, ze jest poza tematem wątku i nie wnosi nic nowego w poszukiwania odpowedzi na głowne pytanie wątku.

Nadal twierdze, ze temat leczenia fizycznego człowieka jest tematem tabu w ewangeliach. Chrystus na ten temat nie wypowiadał sie. Nie ma reguł (drogowskazów ), niczego. Mogł pomóc, ale tego nie zrobił. Dlaczego ? Pytanie nadal pozostaje bez odpowiedzi.

Ja mam na mysli choroby typu: gruźlica, rak, zapalenie pluc, osteoporoza i tak dalej...
Nie widzę zwiazku leczenia np. chorób zakaźnych przenoszonych np. przez prątki z nałogami. Ktoś nie uzależniony od niczego choruje na raka. Jak mozna mu podac to od czego jest uzależniony.

Aczkolwiek nałogi to tez choroby, byc moze bardziej psychiki. Twoje podejscie moze mieć do nich zastosowanie, ale do tych o których napisalem powyzej nie.

Nie zrozumiałeś mnie. Choroba sama w sobie nie jest problemem. Problemem jest cierpienie, którego pośrednią przyczyną może być choroba. Pozbywając się cierpienia pozbywamy się problemu. Źródłem wszelkiego cierpienia jest strach i przywiązanie. Jeśli uwolnimy się od swojego umysłu, to nie będzie miało znaczenia czy jesteśmy chorzy czy zdrowi.

Wiesz Boro, z Advatią fajnie jest sobie pogwarzyć o tym, czy o tamtym, ale cierpienie "chorobowe" jest tak fizyczne, że ludzie "nieświadomi" też je czują.

Tak, chociaz nie do konca. Mozemy pozbyc sie cierpienia mając nadal np. ograniczoną mobilnosc ktora pozostanie problemem.



Czy w przypadku raka też ?



No to raczej nie jest realne.

Reasumując. Nie zblizylismy sie do odpowiedzi na glowne pytanie.

Nic tak nie degraduje jak cierpienie. I strach.

Cierpienie jest jedynym problemem jaki mamy.

Tak
Jest całkowicie realne. Przez uwolnienie od umysłu rozumiem uwolnienie od programów. To one i tylko one są bezpośrednią przyczyna cierpienia.

Boro, chyba jesteś "w gorącej wodzie kąpany". Naprawdę myślisz, że możesz pozbyć się całkowicie cierpienia? Możesz zmienić tylko swój stosunek do cierpienia. Wyobraź sobie że ktoś ma zaawansowanego raka i rodzinę, dzieci. Potrzebuje czasu i sił dla nich. I co na to pomoże uwolnienie się od własnego umysłu? To czy ten ktoś jest zdrowy czy chory dla niego będzie miało zasadnicze znaczenie. Wolność to jedno a odpowiedzialność drugie.

Jestem, co nie zmienia faktu, że można
Nie mówię, że ja tego dokonałem. To jest pewien ideał do którego dążymy. Uważam, że całkowicie pozbędziemy się ego a tym samym cierpienia dopiero przy zbawieniu. Ale to inny temat.

Przyczyna jego cierpienia jest przywiązanie do nich. Jezus uczył: „Jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, nie może być moim uczniem”. Zaczyna nabierać sensu?
Polecam drugi rozdział "Wezwania do miłości" Anthony'ego de Mello. Ma tylko 2-3 strony i łatwo znaleźć go w sieci.

Taki człowiek powinien robić co w jego mocy a resztę zostawić Bogu, zachowując przy tym pogodę ducha. Ludzie traktują zamartwianie się jak talizman, który uchroni ich lub ich bliskich przed nieszczęściami.

Przywiązanie jest wtedy gdy kocha dla własnej korzyści, potrzebuje posiadać kogoś dla własnego dobrego samopoczucia, oczekuje więc, że ktoś będzie się starał aby on poczuł się dobrze. Nie wiadomo czy kocha czy wykorzystuje. Natomiast my mówimy o dokładnie odwrotnej sytuacji. Ktoś kocha i nie myśli o swoim dobrym samopoczuciu. Myśli jednak o zdrowiu ponieważ chce być obecny i odpowiedzialny.

Aaa Boro. Tylko nie pisz proszę, ze to forma zakamuflowanego, subtelnego ego.

Ależ oczywiście, że myśli. Nasze programy zostały ukształtowane przez ewolucje tak, aby przyjemność sprawiały nam rzeczy zwiększające genom szanse na przetrwania, natomiast cierpienie sprawiały te zmniejszające. To programy sprawiają, że cierpimy aby skłonić nas do zachowań korzystnych dla "samolubnych genów" i unikania niekorzystnych. Korzystne jest np. opiekowanie się potomstwem za wszelką cenę. Programy są nieświadome, więc działają zawsze, nawet jeśli mamy raka i nie jesteśmy w stanie nikim się opiekować. Nie wypełniamy wtedy programu, więc cierpimy. Pozbywając się ego(programów) stajemy się wolni. One już nami nie kierują, lecz czysta bezwarunkowa miłość, której uczył nas Jezus. Ona nigdy nie jest przyczyną cierpienia.

Rozumiem, że mistyczna nowomowa jest dla wielu ludzi niestrawna, więc postarałem się opisać problem bardziej naukowo.

Na jakich to podstawach uznałeś Jezusa za postać mityczną?

Tak, ale viewtopic.php?p=962777#p962777 wiec pozyjemy zobaczymy. Moze sprobuj porozmawiac z odpowiednimi osobami i bedziemy musieli krocej pozyc, zeby zobaczyc.

Boro... nie do wiary. Co żeś Ty nawymyślał. A co byś powiedział na taką rewelację, że Bóg również w swojej miłości jest odpowiedzialny i o b e c n y ! Ooo zależy mu na nas. Ha "szuka nas". Może współcierpi razem z nami. Kto wie może to przez Niego najpierw przechodzi cierpienie. Wierzysz w Jezusa. A dlaczego Bóg wcielił się w człowieka, cierpiał (fizycznie niesprawiedliwość, oszczerstwa), upokorzył się z miłości czy dla własnego ego? To proste miłość to coś więcej niż brak cierpienia. Wartość o dużo większej wadze niż brak cierpienie. To nie cierpienie jest egoistyczne jest też nierealne. Jak to Cie nie przekonuje to napisz na jakimś przykładzie jak wyglądać by miała ta Twoja doskonała, nie przynosząca cierpienia miłość.

W każdym razie rozważając kwestię Jezusa historycznego nie dojdziesz do zbyt kategorycznych wniosków.
Stąd to pytanie,a wyraziłeś się w kategoriach pewnych.