Dlaczego Bóg usadowił nas ziemi, a nie od razu w niebie? W sensie - dlaczego musimy przeżyć życie tu na Ziemi, zanim trafimy w zaświaty? Czy jest to gdzieś w Biblii objaśnione? Czy Bóg może jest zręcznym szachistą, który osadza nas na szachownicy zwanej Ziemią, by potem w grze oddzielać ziarna od plewu? Dlaczego w takim razie nie mógł stworzyć od razu tych dobrych i nie bawić się w Sędzię, który złych karze, a dobrych wynagradza?
Byłbym bardzo wdzięczny za odpowiedzi,
Poszukujący.

Przeczytaj uważnie dwa pierwsze rozdziały "Księgi Rodzaju" i spróbuj dowieść, że wydarzenia rozdziału drugiego w większości miały miejsce przed wydarzeniami rozdziału pierwszego.

Jesteśmy tu, ponieważ tego chcieliśmy będąc jeszcze z Bogiem w świcie duchowym (królestwie bożym, czy jeszcze inaczej). Chcieliśmy świata, rzeczywistości, w której nie ma Boga, a my możemy "być bogiem" - być w centrum.

Bóg spełnia pragnienia swoich cząstek, posiadających indywidualną tożsamość, indywidualną osobowość i wolną wolę.

A do raju wrócimy dopiero i pod warunkiem, że przestaniemy nie chcieć być z Bogiem, dla Boga, i go poznamy i pokochamy. Śmierć nie daje kwalifikacji do powrotu do Nieba. Śmierci zresztą nie ma.

To by oznaczało determinację (uzależnienie) człowieka, a więc człowiek nie byłby istotą wolną,a więc nie mógłby być podmiotem miłości ani relacji z Bogiem.

To bardzo ciekawe, że wolność jest dla Boga wyższą wartością niż życie wieczne jego dzieci. Dokładnie odwrotną postawę można zobaczyć u wielu osób chcących zabraniać np. sprzedaży cukierków w szkołach. Co gorsza, bardzo często chrześcijan u chrześcijan.

Jak się nad tym zastanowić, to my tylko tracimy świadomość życia wiecznego, ale przecież jesteśmy wieczni i wiecznie żyjemy, tyle że zmieniamy okoliczności i ciała, w jakich dane nam jest żyć. Śmierć to tylko zużycie się jednego ciała biologicznego i otrzymanie następnego. Z wyjątkiem szczęśliwców, którzy opuszczają ten świat i wracają do wiecznej egzystencji w doskonałym i wiecznym świecie.

Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd (Hbr 9, 27)

Zgadzając się z wnioskiem, nie za bardzo zgadzam się z przesłankami
Niekoniecznie "wolność jest dla Boga wyższą wartością niż życie wieczne jego dzieci". Po prostu Bóg najwidoczniej uważa że nie ma prawa ingerować w nasz wybór wartości.

Fajne pytanie!
Moim zdaniem - mógł zrobić tak, jak piszesz. Ale upodobało Mu się zrobić inaczej i stworzenie nas tutaj (zamiast - jak aniołów - w "niebie") uznał dobrym i błogosławionym (patrz Ks. Rodzaju 1). Uważam, że wszelka argumentacja "wymuszająca" na Bogu konieczność stworzenia nas poza niebem pozbawia Go wszechmocy. Bóg ani nie "potrzebował" nas, ani naszej "miłości". Jest to kwestia tylko i wyłącznie Jego woli.

Za cenę naszej wolności mógł zapobiec utraceniu raju. To był wybór pomiędzy pewnym wiecznym szczęściem a wolnością i ryzykiem utracenia go? Nie ryzykuje się raczej utraty cenniejszej rzeczy dla mniej cennej.

No a co ja napisałem? "nie ma prawa ingerować w wybór" to innymi słowy "nie ma prawa odbierać wolności".

To jednak nie to samo co przedkładać nad Niebo.

Można na to odpowiedzieć używając takiego porównania,
Jeśli ktoś (tym ktosiem w tym przypadku jest Bóg) konstruuje (stwarza) coś nie dla siebie.
A Bóg właśnie nie dla siebie nas stworzył.
On stworzył nas dla nas samych ( świadczy o tym nasza wolność) nawet od niego.

To mądrzejszym jest takie rozwiązanie, by użytkownika tego dzieła zaprosić do uczestnictwa w procesie tworzenia tego dzieła.
W tym przypadku, my jesteśmy i dziełem i użytkownikiem tego dzieła włącznie.
Wzrastamy od początku już z jakąś większą czy mniejszą tego świadomością.

Gdyby tak nie było, to my zachowalibyśmy się jak przypadkowy użytkownik jakiejś konstrukcji, choćby auta.
Czyli używalibyśmy go, nie znając jego budowy i przeznaczenia.
Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by wiedzieć czym się to skończy dla konstrukcji, bądź użytkownika.
A w tym przypadku jesteśmy konstrukcją i użytkownikiem tej konstrukcji jednocześnie.

Więc jesteśmy po tacy jacy jesteśmy, byśmy poznali siebie jako konstrukcję, byt konstrukcyjny.
Nie ma w świecie innego tak uposażonego dzieła, z którym można nas porównać.

Zaakceptowanie tego pozwala nam być w pełni tymi , kim i tak jesteśmy.
Jeśli tego do końca nie zaakceptujemy, będziemy mieć mnóstwo dylematów moralnych, problemów z naszą psychiką.

To że tu widać naszą wyjątkowość, jest powodem poczucia samotności, stąd nasze marzenia o tym, który nas takimi stworzył, o Bogu, lecz i chęć bycia z innymi, współtworzenia z innymi.
No a cała reszta to proza życia każdego z nas, nasz los.

Wolność ?
Nasza wolność jest zdeterminowana emocjami, autorytetami, oczywistościami, którymi się kierujemy.
W konsekwencji nasza wolność jest mrzonką, bo o naszych wyborach decydujący głos ma wszystko prócz człowieka



To mądrzejszym jest takie rozwiązanie, by użytkownika tego dzieła zaprosić do uczestnictwa w procesie tworzenia tego dzieła.
W tym przypadku, my jesteśmy i dziełem i użytkownikiem tego dzieła włącznie.
Wzrastamy od początku już z jakąś większą czy mniejszą tego świadomością.
Gdyby tak nie było, to my zachowalibyśmy się jak przypadkowy użytkownik jakiejś konstrukcji, choćby auta.
Czyli używalibyśmy go, nie znając jego budowy i przeznaczenia.
Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by wiedzieć czym się to skończy dla konstrukcji, bądź użytkownika.
A w tym przypadku jesteśmy konstrukcją i użytkownikiem tej konstrukcji jednocześnie.



Nasza "wyjątkowość" jest powodem bałwochwalstwa człowieka, że jest kimś lepszym, nawet od Boga.

Konstrukcja choćby nie wiem jak mocno znana i do czego przeznaczona w końcu ulegnie zużyciu i zniszczeniu.
Nie potrafimy zbudować konstrukcji, która się nie psuje. Nie potrafimy przewidzieć kiedy konstrukcja ulegnie uszkodzeniu.
Więc może jednak zachowujemy się jak ten przypadkowy użytkownik.

Krótka odpowiedź - po co się nad tym zastanawiać?
Nie jesteśmy właścicielami Winnicy tylko niejako ich dzierżawcami i użytkownikami.
Pan Bóg nas mimo wszystko bardzo kocha mimo tych wielu zagrożeń.
Pamiętajmy o tym