To prawda. Biblia mówi, że wiara nie jest rzeczą wszystkich. Jest to dar, który można otrzymać od Boga. Sam wiary nie wzbudzisz w sobie.
Ale z drugiej strony to decyzja o Twojej postawie.

Dlaczego wierzysz lekarzowi, że postawił właściwą diagnozę skoro to obcy człowiek? Bo przyjąłeś i zaakceptowałeś pewne założenie: lekarz chce ci pomóc i ma stosowną wiedzę. Na tej mniej więcej podstawie wierzysz, że pomoże Ci w chorobie i zostaniesz wyleczony.

Podobnie z Bogiem. Biblia podaje też założenia: Bóg istnieje, zna Cibie , kocha i chce abyś żył wiecznie z Nim.

Jeśli przyjmiesz te założenia, to Bóg wzbudzi w Tobie wiarę, jeśli wyrazisz na to Swoją zgodę.
Wzbudzenie wiary w człowieku, to działanie ponad naturalne i nie da się tego wytłumaczyć, ale można tego doświadczyć.

Decyzja należy do Ciebie.

Niestety, nie zawsze ta wiara wychodzi nam na dobre


Ja miałem wiarę, ale ją straciłem.
Jaka to była wiara ? W mojej ocenie taka sama jak wiara w św. Mikołaja.

Z drugiej strony, jak będę sobie wmawiał, że jednorożce istnieją, to osiągnę tej sam skutek - bez pomocy sił nadprzyrodzonych

Z mojego punktu widzenia, to co piszesz jest całkowicie niespójne.

Czemu pytasz czy ateista żyjący zgodnie z przykazaniami wiary, może zostać zbawiony przez kogoś w kogo istnienie nie wierzy? Po co? Przecież to nie ma znaczenia.
Jeśli interesuje Cię zbawienie wg jakiś tam reguł, to znaczy, że te reguły uznajesz za ważne, prawdziwe. Nie masz na to dowodu, ale w to wierzysz.

Oczywiście, są ateiści, którzy "praktykują" - udają, że wierzą, czy nawet i nie udają, ale dla świętego spokoju odbębnią tę mszę, czy inne modły, żeby żona/mąż/rodzice/sąsiedzi się nie czepiali i żeby nie powodować spięć i konfliktów. To zwyczajni konformiści, ale kwestia zbawienia im głowy raczej nie zaprząta. Robią to, bo w "tym życiu" chcą mieć spokój.
Są też ateiści, którzy trzymają się zasad, które akurat pokrywają się z zasadami jakiejś tam religii, czy to chrześcijańskiej czy nie. I oprócz uczestniczenia w modłach i uroczystościach religijnych można by ich dawać za przykład. Ale w tym wypadku również ciężko twierdzić, że to "zbawienie" po śmierci jest ich motywacją.
Jesteś pierwszą osobą z jaką mam styczność, która twierdzi, że jest ateistą, ale zależy jej na zbawieniu wg reguł religijnych. To jakieś pomieszanie z poplątaniem.

Czuje się wyjątkowy

Postawiłem to pytanie czysto hipotetycznie. Chodzi mi tutaj o życie według zasad wiary - wszakże bycie dobrym człowiekiem, a do tego nawoływał Jezus chyba nie przeszkadza w byciu ateistą ?
Dorzucić do tego odklepanie mszy raz w tygodniu i jesteśmy tacy jak wierzący Przynajmniej z zewnątrz. Można to robić z powodów innych niż wiara, np z takich jak wymieniłaś, ze względu na rodzinę itp.
I tu rodzi się pytanie, czy za coś takiego jest też zbawienie
Oczywiście zakładając, że po śmierci w ogóle coś jest.
Nie wiemy czy istnieje Bóg, nawet jeżeli istnieje to nie wiadomo też czy po śmierci jest życie

Co do ateizmu, jeżeli ktoś ma jakiekolwiek wątpliwości co do tego, że Bóg istnieje, jeżeli dopuszcza do siebie myśl, że go nie ma, to znaczy że stracił wiarę, czyli de facto jest ateistą. Chociaż takiemu człowiekowi jest trudno się do tego przyznać przed samym sobą.

To po co sobie zawracasz głowę?

Każdy człowiek ma jakiś fundament swojego światopoglądu.
Dla chrześcijanina jest to Biblia jako tekst źródłowy o Bogu.
Mówi ona jasno, że każdy człowiek jest zgubionym grzesznikiem, gdyż bunt w Edenie ma swoje konsekwencje w życiu każdego człowieka - śmierć.

Bóg jednak zaoferował nam usprawiedliwienie i życie wieczne, na podstawie wiary w Jezusa i w to co uczynił.

Nikt z ludzi (przy zdrowych zmysłach) nie chce umierać, ale umieramy wszyscy - to jest tragedia ludzkości.
Bóg zaoferował rozwiązanie tego problemu. Jest nim Jezus Chrystus.

Zadaj sobie pytanie: chcesz żyć czy nie?

Jeśli Bóg chrześcijan, który jest źródłem życia nie istnieje, to nic nie tracisz.

Jeśli istnieje i zwrócisz się do niego z prośbą o usprawiedliwienie ze względu na Jezusa, to On to uczyni i będziesz żył.

Decyzja leży po Twojej stronie.

wierze w magiczne krainę pięknych drzew w zaświatach. Zadaj sobie pytanie czy chcesz żyć.

Jeśli Wielki Duch Drzew, który jest źródłem życia nie istnieje, to nic nie tracisz.

Jeśli istnieje i zwrócisz się do niego z prośbą o usprawiedliwienie ze względu na Święte Drzewo Życia, to On to uczyni i będziesz żył.

Decyzja leży po Twojej stronie

Tak jest Advaito.

Możesz wierzyć w co tylko chcesz. Ty decydujesz.
Chrześcijaństwo składa tylko propozycję i zostawia wybór człowiekowi.

Można to odrzucić lub przyjąć.
Który z tych wyborów okaże się słuszny? - przyszłość pokaże.

Ale i tak trzeba wybrać.

Zobacz co Talmud mówi na ten temat:

"Lepiej gdyby oni (Żydzi) porzucili mnie, a dalej przestrzegali Moich praw" (Talmud Jerozolimski, Hagiga 1:7).

To ja nie chcę teraz wybierać w ciemno. Słaby w totolotka jestem



To chyba najlepsza odpowiedź Chociaż wielu teistów się z nią nie zgodzi zapewne.

Zycie po smierci to oksymoron.

Tak samo jak żywy trup Ale chyba nie mówimy tutaj o środkach stylistycznych

Pewnie, ze nie. Zywych trupow w Bibli az nadto.

I bardzo dobrze.
W ciemno to można sobie obstawiać w ruletce.
Wybrać w ciemno to droga ślepej wiary - to błąd.
Bóg chce abyśmy dokonali świadomej decyzji.

W [I Jan. 5.20] czytamy: Wiemy też, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali tego, który jest prawdziwy
Oprócz rozumu możemy otrzymać od Boga też inną rzecz, o której Biblia mówi [Jak. 1.5]: A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga, który wszystkich obdarza chętnie i bez wypominania, a będzie mu dana.

No luki123 - do dzieła. Proś szczerze, a będzie Ci dane i jedno i drugie.



Talmud to zaledwie komentarze do Tory. Rozważania rabinów spisane między III w. p.n.e. a VI w. n.e.


Powyższy cytat z Talmudu to akurat jest nieprawda stojąca w sprzeczności ze słowami samego Boga, który powiedział [Jer. 2.13]:
Gdyż mój lud popełnił dwojakie zło: Mnie, źródło wód żywych, opuścili, a wykopali sobie cysterny, cysterny dziurawe, które wody zatrzymać nie mogą.

Zostało to napisane ok 600 r. p.n.e.
Biblia to właściwy tekst źródłowy.

Ależ ja już prosiłem, kiedy tylko zacząłem wątpić Prosiłem o utwierdzenie mnie w wierze. Z rok jak nie więcej to trwało, teraz jestem w miejscu, z którego mogę "wyjść" tylko poprzez zobaczenie na własne oczy namacalnych i niezbitych dowodów na istnienie Boga. Niestety takich brak.

Co do tego proszenia, skoro do tej pory nic nie dało, wątpię żeby w ogóle coś dało Czasami zdarzy mi się, że przez myśl o coś takiego "Boga" poproszę, ale już nie liczę na żadne efekty. Mówiąc na marginesie, mogę modlić się do kucyka, w końcu dojdę do wniosku, że moja modlitwa została spełniona(ot, zbieg okoliczności) i uwierzę, że św. Kucyk istnieje. Wtedy chyba w psychiatryku wyląduje No chyba, że powiem, że Kucyk to inaczej Bóg w jakimś tam języku wymarłym .

Ale w wierze w co?
I na jakich zasadach: Twoich?



no to pozwól, że przytoczę dalszy fragment listu Jakuba w kontekście proszenia [Jak.1.6-7]:
6.Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania; kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej, przez wiatr tu i tam miotanej.
7. Przeto niechaj nie mniema taki człowiek, że coś od Pana otrzyma.

Rozważ to na spokojnie.