Nie muszą nad niczym rozmyślać. Idą z prądem. Szukają każdej przyjemności i nic ich nie powstrzymuje. Nie boją się Boga, nie istnieje dla nich. Mogą wszystkiego próbować, nikt im niczego nie zabroni. Jeśli są inteligentni mogą się bogacić i korzystać z bogactwa. Mogą oszukiwać ludzi i nadal są spokojni. Mogą kraść i być zadowoleni. Jeśli osiągną bogactwo, mogą przedłużać też swoje zdrowie i życie. Jeśli są silni, nie tylko, że nie pozwolą sobie niczego zabrać, ale zabiorą też drugiemu i będą się cieszyć z jego dóbr. Mogą być źli i nie przeszkodzi im to się cieszyć z życia. Póki mają farta, mogą sobie całkiem przyjemnie spędzić życie.

Czyż nie brzmi to wspaniale?

Dobry Straw man zawsze w cenie.

Rozgryzłeś mnie od razu.

Ale i tak, czy to nie jest fajna wizja?

Zdecydowanie nie. Zylismy juz w ten sposob przez dlugi okres czasu, po czym zaczelismy budowac cywilizacje. Zycie w spoleczenstwie jest znacznie bardziej efektywne.

Jeśli wierzący postrzega niewierzących w taki właśnie sposób (forma uogólnienia-ludzie 'bez sumienia'), rodzi się pytanie o wiarę wierzącego. Czy on czasem nie jest z tych co wychowani zostali na teologii lęku i duszpasterstwie męki?
Kościół posoborowy odkrył, zgodnie z tradycja biblijną, że wiara 'jest wolną odpowiedzią człowieka na wezwanie Boga'

Jakiej odpowiedzi należy oczekiwać w pytaniu- po co wiara?
To powinna być wartość wykraczająca poza wszystko to, co w otaczającym człowieka świecie ukazuje się jako 'coś-do czegoś-ze względu- na coś'. Jest ona sposobem wyrażania i kształtowania samego człowieczeństwa człowieka (mamy różne wizje owego człowieczeństwa). Pod tym względem podobna jest do dzieła sztuki. Czy pytamy po co istnieje IX Symfonia Beethovena? Wiara to wartość wyzwolona z sieci ziemskich konieczności. Dla wiary istotne jest nie to, jakim koniecznościom tego świata służy, lecz to, jaką wolność wyraża. Do świata wiary (nie mylić z pobożnością) wkracza się zawsze przez wolność do-. Ci, którzy definiują wolność jako od- prawdopodobnie nie odnajdą wiary.

Postawa szczęścia 'pełnego brzucha' występuje nie tylko u niektórych niewierzących, jest obecna również u pobożnych i niedojrzale wierzących. Czyż nie mamy jej wśród niektórych zawodowych wierzących, czy ludzi żądnych wladzy w różnych strukturach kościelnych? To mowa (klerykalna) ludzi szukających szczęścia w pełnym brzuchu, gdzie wiara ma przykryć najchytrzejszą z bestii- obłudę.

@lekarstwo
Czy tylko ja mam wrażenie, że gdyby ktoś dowiódł, że na 100% Boga nie ma, ty zacząłbyś rabować, zabijać i gwałcić ? Jeżeli tak to mam nadzieję nigdy osobiście Cię nie poznać.
Poza tym piękna ta twoja wiara - skoro nie czynisz zła tylko dlatego, że Boga się boisz.

Racja, oraz dodam że nie kto inny jak Franciszek I mówił że i ateista może dostąpic zbawienia jeśli prawym człekiem był a Boga poznac nie mógł z przyczyn od siebie niezależnych.
Można tedy byc prawym człekiem będąc ateistą. Można i szubrawcem z Bogiem na ustach, niestety.

Z tego co pamietam, to Franciszek powiedzial, ze ateista moze byc zbawiony, ale tylko jesli zostanie katolikiem. Pozniej ironicznie dodal, ze nie wolno tak brzydko mowic o innych religiach i pogrozil wlasna matka.

Nie traktujcie tego co pisałem aż tak bardzo do mnie.

Chociaż..., któż z nas jest aż tak pewny siebie? Czyż nawet Piotr nie zaparł się Jezusa w chwili próby? Czy Szaweł nie prześladował chrześcijan zanim nie ukazał się Chrystus? Mało to innych przykładów?

Myśląc o skrajnościach każdy powie sobie w duchu: "Nie, ja taki na pewno nie jestem. Ja jestem człowiekiem o wysokiej etyce, tak wysokiej, że nawet Bóg i religia mi nie jest potrzebna.".

Lecz co gdy pomyślimy o drobnych półprawdach, niedomówieniach, zamilknięciach, nieuprzejmościach, braku opanowaniu, drobnych "optymalizacjach podatkowych", złych spojrzeniach, pożądliwościach rzeczy, zazdrościach, itd., długo by wyliczać.

Co wtedy? Czy nadal czujemy się tak pewnie, my cywilizowani ludzie?

Kto znowu niby jest pewny siebie?
Derayes na pewno nie
Wszelako bycie prawym człekiem to przyjecie pewnego kierunku, czyli nawet jeśli pobłądzę i z kursu zejdę to wiem dokąd wrócic.
A to można także przyjmowac będąc ateistą.

Tak w ogóle, to ja pisałem o "niewierzących bez sumienia", a nie o wszystkich niewierzących, którzy często są "lepsi" od wierzących.

Doprecyzukmy, że 'ludzie bez sumienia' to skrót myślowy, bo wszyscy sumienie posiadają. Ono może być prawe, moralne, skrupulanckie...czy odwrócone (inaczej definiuje dobro i zło). Każdy człowiek posiada więc sumienie, takie, czy inne. Ludzie 'bez sumienia' nie mogą wierzyć. Oni podporządkowują sobie bowiem religię, czy Boga. Sami są sobie bogami, nawet jak głośno krzyczą o rozumie i wierze. Różnica jest taka, że niektórzy szczerze przyznaja się do najwyższej wartości, którą umownie nazwiemy 'pełen brzuch', inni to przykrywają religijną obłudą płotąc mową klerykalną. We własną obłudę się w końcu uwierzy jako w prawdę.

A mógł się nie zaprzeć Jezusa ?
Gdyby się nie zaparł - oznaczałoby to, że Jezus nie był wszechwiedzący.
To, że się zaparł oznacza, że jego przyszłość była... zdeterminowana...

Posiadał wiedzę nt. co zrobi, a i tak nie potrafił się temu sprzeciwić.


Tak może myśleć tylko ignorant.
Ot Narcyz, zapatrzony w siebie.


Hitler wierzył w Boga i postępował w zgodzie ze swoim sumieniem.
Chcesz coś dodać ?

Nie wiemy w co tak naprawdę wierzył i jakie było jego sumienie. Wide - post merss wyżej.

W co jak w co, ale w Boga wierzył - przynajmniej się deklarował.
Przykładowy cytat z Mein Kampf:

W jakiegoś Boga na pewno wierzył. Chrześcijaństwa też nie odrzucał.