Ignorantko, weź i doucz się o buddyzmie, bo pokazujesz, że guzik wiesz, a udajesz ekspertkę!

przeczytaj więc jeszcze raz i jeszcze raz, bo nie jestem na forum dla 6- latków nie rozumiejących podstaw polskiego na poziomie 5 klasy

Czyli sam nie wiesz co chcesz poza tym, że zamierzałeś błysnąć kolejnym "genialnym" pomysłem.

Kilka moich luźnych uwag odnośnie przyszłości buddyzmu i religijności Europejczyków.

Ja myślę, że buddyzm w Europie będzie stawał się coraz popularniejszy, przede wszystkim ten w wersji pop, ale nie tylko. Dobrze się kojarzy, ma 2500 lat a jednocześnie na ludzi wychowanych w pochrześcijańskiej Europie zadziała efekt świeżości. Jest uniwersalny podobnie jak katolicyzm, ale znacznie bardziej elastyczny, będzie się przenikał z modnymi technikami, formami, nurtami psychologii, psychoterapii, a nawet rehabilitacji czy szkoleniami-"kołczingami". Myślę, że głównym rywalem będzie katolicyzm. Islam w Europie nie przyjmie się, importowany przez imigrantów będzie słabnął, całe masy nie-Europejczyków będą się laicyzować, tylko gdzie nie gdzie będzie głośno o atakach garstki fanatyków, ale nie zmieni to ogólnego trendu. Nie wróżę masowych konwersji Europejczyków na wiarę mahometańską. Ewentualnie jakiś sufizm mógłby pasować do europejskiej duszy, ale jest mało popularny, nie ma siły przebicia. Agnostycy i ateiści pewnie przyjmą popularność buddyzmu z życzliwym zainteresowaniem, nie będzie zbyt mocno uderzał w ich wartości czy światopogląd przeto o ile nie wejdą na buddyjską ścieżkę to zawrą taktyczny sojusz przeciwko Kościołowi i Jego wizji świata. Z tego co wiem to buddyzm jest mało rygorystyczny w kwestiach stosunków przedmałżeńskich czy antykoncepcji i stosunek między dwojgiem ludzi traktuje podobnie jak zaproszenie na wędrówkę po górach, a seks służący wyłącznie przyjemności i wyrażeniu uczuć do drugiej osoby nie jest uważany za niewłaściwy.
Czy tylko ja przewiduję, że europejską konkurencją dla katolicyzmu czy ogółem chrześcijaństwa nie będzie ani islam ani wojujący ateizm, a właśnie buddyzm?

Jeszcze jeden fragment z książki "Filozofia nicości" ks. Dębickiego:

"Przede wszystkim buddyści są skrajnymi nominalistami. Wszelkiemu naszemu pojęciu i wyobrażeniu odpowiada, ich zdaniem, nie rzeczywistość, lecz tylko czcze słowo. Słowo to jest uogólnieniem, zupełnie pozbawionym treści. Wszelką całość, wszystko, co składa się z części (a z części składa się każdy przedmiot i każde zjawisko natury) uważają buddyści za nicość wyrazową. Pojęciu np. "ogród" ma nie odpowiadać, według ich rozumowania, rzeczywistość, gdyż jest to jedynie dźwięk pusty, uogólniający pewną liczbę drzew, krzaków, trawy itd. Czczym dźwiękiem jest również wyraz "drzewo", jako uogólnienie pewnej grupy gałęzi, liści, pnia, kory i korzeni. Podobnież pozbawionym treści jest wyraz "gałąź", jako uogólnienie kory, włókien, kształtu, barwy itp. Nawet święty wyraz "Ganges" jest dla nich beztreściowym uogólnieniem pojęć długości, szerokości, głębokości, brzegów, wody i ruchu. Tym bardziej za niebyt i nicość uważają oni takie pojęcia, jak rok, dzień, godzina, wiosna, sążeń, mila, naród, społeczeństwo, wojsko itp. Wszystko to dla nich są tylko puste brzmienia – nomina vel flatus vocis – zupełnie jak dla nominalistów średniowiecznych Roscellina, Ockhama itp. (14). Tej sofistyki używają buddyści dla obalenia tego nawet, co dla nas jest bytem i substancją per excellentiam, tj. duszy ludzkiej. Dusza jest, według tych szaleńców, niczym więcej, tylko wyrazowym uogólnieniem "skandów", tj. uczuć, pojęć, chęci i w ogóle następujących po sobie ustawicznie stanów świadomości. W duszy ma nie być nic stałego z tej przyczyny (co za logika!), że treść duszy dziecka (jego wyobrażenia, pojęcia, sądy, pragnienia itp.) jest inna niż treść duszy młodzieńca, męża i starca. Heraklitową zasadę: "wszystko płynie" stosuje buddyzm nawet do istoty indywidualnej człowieka. (...) Przypuściwszy ciągłą zmianę istoty duszy, należałoby przyjąć cały szereg najpotworniejszych absurdów, jak np. że kontrakt zawarty przed rokiem, nie obowiązuje dzisiaj żadnej ze stron zawierających; że małżonkowie winni ustawicznie ponawiać swe śluby; że kto inny popełnia zbrodnię, a kogo innego dosięga kara itd."

Buddyzm jest religią elit, wymaga wysiłku intelektualnego by zrozumieć jego filozofię a i to jest jeszcze za mało, bo tę filozofię trzeba urzeczywistnić przez praktykę. Wszelkiej maści obskuranci nie mają tam czego szukać. Oczywiście ma szanse zapuścić korzenie na Zachodzie pod warunkiem, że podniesie się poziom wykształcenia mas.

W krajach gdzie panuje buddyzm jest na ogół niższe IQ jak w Europie.

Nie wiem czy niższe czy wyższe, nikt chyba tego nie sprawdzał a przynajmniej ja o tym nie słyszałam. Zresztą każda religia ma różne stopnie rozumienia, każda też marzy o powszechności więc stara się dostosować nauczanie do poziomu swoich słuchaczy. Buddyzm jest podwójnie trudny, raz że wywodzi się z filozofii indyjskiej, dwa że nawet na jej gruncie uchodzi za niełatwy ,więc nawet dla europejskiego intelektualisty może stać się skrzynią zamkniętą na cztery spusty.

Buddyzm jest nędzną ucieczką.
Jak widzę buddystę to widzę niemoc.
Ameba poruszana przez innych. Dlaczego ten chory system wszczepia się w zdrową niegdyś Europę?
Buddyzm to pavulon.
Buddysta to kretyn patrzący skretyniałym wzrokiem jak szlachtują mu matkę..

"Takie warunki życia wytworzyły rasę zdenerwowaną, anemiczną, chorą na ciele i na duchu. Indusowie, zdaniem doktora Corre, cierpią ogólnie na neurastenię i psychostenię...... "Nie sądzę, – mówi tenże uczony (6), – żeby istniał na ziemi jaki naród ucywilizowany, w którym byłoby tylu idiotów, co w Indiach". Osiedleni tam Europejczycy w drugim już pokoleniu chorują najczęściej na anemię,...."

"Cała rasa indyjska jest histeryczna."
"Hipnotyzerzy, neuropatologowie i w ogóle znawcy natury ludzkiej....."

Bardzo wartościowa pozycja w bibliografii nt buddyzmu

Buddyzm juz zapuścił korzenie na Zachodzie, ale nie ten buddyzm, który wzbogaca ducha, tylko ten buddyzm, który spłyca ducha, mianowcie postmodernizm.

Buddyzm może być heroiczną wędrówką w głąb siebie albo tchórzliwą ucieczką od siebie.

Dlatego warto ją zalinkować. Można postawić pytanie, dlaczego dziś tak trudno wśród księży o tak klarowną i piękną wymowę, a zamiast tego są różne ekumaniackie, politpoprawne, mętne popłuczyny..
http://www.ultramontes.pl/filozofia_nicosci.pdf

Polecam do przeczytania "Tybetańską księgę umarłych". Jest to rytualny buddyjski tekst odczytywany w obecności zmarłego i opisujący proces umierania oraz pośmiertne stany umysłu. Pisze tam między innymi o opuszczaniu w trakcie śmierci fizycznego ciała, przelatywaniu przez tunel i dostawaniu się w zaświaty. Stany związane ze śmiercią opisane były zgodnie z doświadczeniami praktykujących jako trzy rodzaje bardo:

Chikkhai bardo: bolesne bardo trwające już w czasie procesu umierania.
Chönyid bardo: niezwykłe świetliste bardo Dharmaty trwające dopiero w początkowym okresie "pośmiertnym", gdy świadomość całkowicie opuściło ciało, które opisują szczegółowo nauki dzogczen związane z praktyką togjal (wylie: thod-rgal).
Sidpai bardo: bardo stanu "pośmiertnego" trwające od czasu bardo Dharmaty do czasu odrodzenia ("umiejscowienia się" w łonie przyszłej matki) jako przyszły człowiek lub inna istota, np. zwierzę takie jak ptak który urodzi się z jaja.