Katolickie wyznanie wiary:

"...wstąpił do piekieł,
trzeciego dnia zmartwychwstał..."

Czy Jezus był w piekle? Jesli tak, to jak długo i po co? Od kiedy? Czy zaraz po śmierci krzyżowej?

Odpowiedzi znajdziesz tu:
http://www.teologia.pl/m_k/zag04-08.htm
http://arkapana.republika.pl/zstapil.html

autor: Bp Jan Bagiński
(...)Wypowiadając słowa "zstąpił do piekieł", myślimy o zbawczym spotkaniu Chrystusa ze zmarłymi sprawiedliwymi Starego Testamentu, które nastąpiło po Jego śmierci krzyżowej w "królestwie zmarłych". Izraelici nazywali je "szeolem", Grecy - "hadesem", a język polski - "otchłanią" lub rzeczywistością "piekieł". Słowa "zstąpił do otchłani" (w staropolskim: "do piekieł") nie mówią o zstąpieniu do piekła - stanu potępionych, lecz o zstąpieniu do tzw. "otchłani Ojców" (łacińskie: limbus Patrum), gdzie przebywali sprawiedliwi, którzy zmarli przed śmiercią Chrystusa. Przez swoje zstąpienie do piekieł udzielił On sprawiedliwym światła chwały i wprowadził ich do nieba, przebywającym w czyśćcu przyniósł nadzieję, a potępionym wykazał ich zło.
Ten artykuł wiary znajduje podstawę w wielu tekstach Nowego Testamentu, m.in. w I Liście św. Piotra (3,18-20; 4,6): "Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł ogłosić (zbawienie) nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, bo osiem dusz zostało uratowanych, aby wprawdzie podlegali sądowi jak w ciele, żyli jednak w Duchu - po Bożemu".
Jezus Chrystus rzeczywiście umarł, a zaznając śmierci, zstąpił do otchłani jako Dawca życia, by z więzów śmierci wyzwolić tych, którzy Go w śmierci poprzedzili. Jak to wyraża Katechizm: "Zstąpienie do piekieł jest całkowitym wypełnieniem ewangelicznego zbawienia. Jest ostateczną fazą mesjanistycznego posłannictwa Jezusa, fazą skondensowaną w czasie, ale ogromnie szeroką w swym rzeczywistym znaczeniu rozciągnięcia odkupieńczego dzieła na wszystkich ludzi wszystkich czasów i wszystkich miejsc" (KKK 634).
Uniwersalizm odkupienia
Artykuł ten ukazuje nam zbawcze misterium wielkanocne w wymiarze uniwersalnym, co mocno zaakcentował Ojciec Święty Jan Paweł II w katechezie wygłoszonej 11 stycznia 1989 r. w Rzymie: "(...) zakończeniem ewangelizacji Chrystusa jest Jego 'zstąpienie do piekieł'. W ten sposób bowiem poprzez zmarłych, dzieło odkupienia dokonane na krzyżu dotyka niejako wszystkich pokoleń ludzi sprawiedliwych żyjących gdziekolwiek na świecie i kiedykolwiek przed Chrystusem, a także po Chrystusie. Wszyscy oni zostają poprzez tę śmierć objęci Chrystusowym odkupieniem. Wszyscy zostają wprowadzeni w Jego oddziaływanie, w Jego zbawcze oddziaływanie. A więc to zstąpienie Chrystusa pośmiertne do kraju zmarłych jest równocześnie ogłoszeniem wszystkim pokoleniom ludzkości Dobrej Nowiny o wiecznym zbawieniu w Bogu".
Współcześni teolodzy zwracają uwagę, że zstąpienie do piekieł jest wyrazem solidarności Chrystusa ze wszystkimi umierającymi. Sam Zbawiciel przyjmuje w swojej śmierci towarzyszącą każdemu ludzkiemu umieraniu gorycz osamotnienia i opuszczenia (Mt 27,46).
Wyzwoleńcza solidarność
Ale teologia współczesna ukazuje zstąpienie do piekieł nie tylko jako drogę ku zmarłym, ale także - ku żyjącym na ziemi, znajdującym się w trudnych sytuacjach egzystencjalnych. Wskazaniem są tutaj słowa Biblii o śmierci i jej sferach.
Mówiąc o "zejściu do szeolu", Pismo Święte ma na uwadze nie tylko samą śmierć, lecz także te wszystkie okoliczności ziemskiego życia, które sprawiają, że życie ludzkie na ziemi staje się koszmarem, udręką, cierpieniem. Poza śmiercią ostateczną, Pismo Święte wyróżnia tzw. "sfery śmierci". Choroba, głód, wojna, fałszywe oskarżenia, prześladowania - są już częścią świata śmierci, są doświadczeniem, za którym ukrywa się moc szeolu, piekieł (Ps 18,5-6; 69,2-3; 116,3-4; J 2, 6-7).
W tej sytuacji człowiek powinien tym bardziej całą ufność położyć w Chrystusie - zwycięzcy śmierci, piekła i szatana. W dokumencie Papieskiego Komitetu Obchodów Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 czytamy: "Współczesny człowiek, który doskonale poznał kulturę śmierci i piekło samotności, może wewnętrznie wzbogacić wyzwoleńczą solidarność Jezusa z nim. Także Syn Człowieczy zszedł w czeluści najgłębszego opuszczenia, ale nie po to, aby zawsze tam pozostać, lecz by ofiarować drogę wyjścia. Zstąpienie Jezusa jest darem wyjścia i wyniesienia; jest ręką nowego Adama, wyciągniętą do wszystkich umarłych, samotnych i porzuconych. Jest pomocą ofiarowaną wszystkim, aby wyszli z kręgu nonsensu i wiecznej samotności. Jezus ofiarując swoje zbawienie, przekształca sytuację egzystencjalnie odduchowioną w możliwość miłości i zbawienia".

Otchłań Ojców, słyszałem o Niebie Dla Noworodków.
Ile jest takich 'wszechświatów' w katolicyzmie?

To forum dyskusyjne, na edukacje to zapraszamy na katechezę. Nauczysz się wtedy i będziesz wiedział.

Leszcz ile takich wszechświatów jest wedlug twojej opinii?

A to na katechezie uczą ile jest wszechświatów?
Ciekawe skąd sami wiedzą?
Przecież tu są różne teorie

Z tego co wiem to jest jeden.

Jak sie nazywa?
Ja do tej pory bylem świadom Nieba i Piekła, na tym forum znalazłem wspomniane wcześniej.

Mieszkasz w nim.

Jak radzisz sobie w takim razie z katolicka doktryna nie wierząc np. w Niebo?
Czy to znaczy ze nie jesteś katolik w pełnej łączności z papieżem czy, ze papież nie wierzy w istnienie Nieba?

Niebo ani piekło nie jest nazywane wszechświatami. To pojęcia teologiczne.

Jest jeden wszechświat (pojęcie naukowe) które jest 100% zgodne katolicyzmem. Są także niebo i piekło, ale on są poza tym światem, które też są 100% z nim zgodne .

To chyba dość proste?

Gdybym miał na myśli pojecie naukowe to napisałbym wszechświat a nie 'wszechswiat' i nie podałbym cytatów.

To chyba dość proste?

Dlatego polecam zapoznanie się ze słownictwem i dlatego podaję Ci definicję "bo się w życiu" nie dogadamy

Wszechświat jest TU i teraz. Jeden.

Potem jest niebo (miejsce Z Bogiem) i piekło (miejsce BEZ Boga).

Ok. To załóżmy, ze pójdę do nieba, albo lepiej załóżmy ze pójdziesz do nieba i spotkasz się z ośmiomiesięcznym płodem, który przybył do Nieba 1000 lat przed Tobą. Możesz porozmawiać jak z istota która ma 1000lat czy jak z noworodkiem?