Witam!

Rozmyślam sobie nad tymi dwoma miejscami (tudzież stanami, czy to ważne?) i dochodzę do wniosku, że ich współistnienie przeczy logice. Podam przykład: umieram. Trafiam do Nieba, gdzie oczekuję na swoją żonę, jednakże okazuje się, iż trafia ona do piekła (nie ważne, z jakiego powodu - pomimo złego czynu bardzo ją kocham). Jak mogę być szczęśliwy w Niebie mając świadomość, iż ktoś kogo tak bardzo kocham cierpi w piekle...?

Ty to pół biedy. Pomysl jak cierpi (lub raczej współcierpi - bo jest "niecierpiętliwy") Bóg, który ją kocha bardziej od Ciebie...
A jednak skoro to Jej wybór, Bóg nie czuje się upoważniony do przymuszania Jej do czegokolwiek...

Ja to pół biedy? A więc uważasz, iż ja oraz osoba którą kocham... nie są ważni dla boga? Że miłość która nas łączyła (i nadal łączy) była pozbawiona sensu, czy dobrze rozumiem?

Oczywiście, że nie czekasz tam na swoją żonę, bo jak trafisz do nieba, to zapomnisz, że żonę miałeś, wypinasz się na cały ten świat i żyjesz sobie wiecznie szczęśliwy w Królestwie Niebieskim

Ale... jak to zapomnę o kimś kogo kocham? Czy więc miłość która łączyła nas na Ziemi nie ma już sensu w Niebie?

A czy gwarantujesz, że jak Twoja żona młodo by owdowiała nie wyszłaby powtórnie za mąż z "wielkiej miłości", a Ciebie nie pozostawiła w pamięci jako "miłe wspomnienie pierwszej miłości"?. Ot ulotna miłość, jak życie na ziemi.
I czy prawdziwie kochający człowiek trafia do piekła?

Kompletnie źle rozumiesz.
Na to pytanie o wazność małżeństwa był wątek bodajże wczoraj

Chciałbym, aby moja żona była szczęśliwa - i ja byłbym szczęśliwy, gdyby sobie kogoś znalazła, zrozumiałbym to - sam zapewne zrobiłbym to samo.


W takim wypadku nie można mówić o miłości, lecz o "miłym wspomnieniu" - to taka zasadnicza różnica.


Prawdziwa Miłość nie jest ulotna.


Uważam, iż Miłość przenika wszystko i wszystkich, cały Wszechświat - jest zawsze, niezłomna, najpiękniejsza.


Zakładam, iż piekło nie istnieje. Jego eliminacja prowadzi do zniesienia paradoksu który przytoczyłem w pierwszym poście. Prawdziwie kochający człowiek nie ma prawa trafić do "złego miejsca".


Nie pytam o ważność małżeństwa, lecz ogólnie - o Miłość.

Po iluś latach od śmierci współmałżonka nie kochamy już tak jak kiedyś. Ta miłość, która płonęła, żywym ogniem jest tylko płomykiem znicza wspomnienia. Taka jest nasza stała, ludzka miłość.
Jeśli oboje prawdziwie kochacie, to w czym problem? Chyba, że poza sobą nie widzicie innych, potrzebujących miłości.

Naprawdę? Niedawno rozmawiałem z Babcią, której mąż zmarł 11 lat temu - powiedziała przy wszystkich ze łzami w oczach, że nadal kocha go najmocniej na świecie...



No właśnie problem jest przytoczony w pierwszym poście


Ale.. niby skąd to wynika i dlaczego uważasz, iż nie widzimy innych "potrzebujących miłości"?

Takie cierpienie wynika z przywiązania do żony, lub innej osoby którą kochasz na ziemi. Przywiązanie to jest częścią naszego ego. Czymś wypracowanym na drodze ewolucji aby zapewnić przetrwanie naszym genom. Myślę, że wraz ze zbawieniem jesteśmy naszego ego pozbawiani i żyjemy jako przebudzone istoty.

" Na to Jezus im odpowiedział: "Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą,ci natomiast, którzy zostaną uznani za godnych dostąpienia udziału w tamtym świecie i w zmartwychwstaniu, ani się nie żenią, ani za mąż nie wychodzą. Bo przecież już umrzeć nie mogą, lecz są równi aniołom. Jeśli są synami zmartwychwstania, są synami Boga."

Będziemy kochać miłością nie znającą podziałów na "my i oni". Taka miłość jest niedoskonała.

Dlaczego zrównujesz miłość z przywiązaniem?

Boro poszedł na skróty. Ten cytat chciałam zostawić na deser.

Nie uważam, to takie domniemanie.

Bo tylko swoją żonę obdarzasz taką miłością? Obcej ci osobie nie podarowałbyś nawet namiastki tej miłości. Nawet gdyby jej potrzebowała.

Nic podobnego. Stwierdziłem tylko, że przywiązanie jest źródłem cierpienia. Są różne rodzaje miłości. Ta doskonała, chrześcijańska miłość to synonim słów "chęć dobra". Miłość jaką darzymy bliskich to zazwyczaj również ta współistniejąca z przywiązaniem. Taki rodzaj miłości jest niedoskonały, gdyż jest tylko mechanizmem zwiększającym genom szansę na przetrwanie. Uważam, że po zbawieniu będziemy odczuwać jedynie ten doskonały, wynikający ze świadomości rodzaj miłości. A on nigdy nie jest źródłem cierpienia.

ps. joanna, też dobrze mówi

Czyli Miłość na Ziemi sprowadza się do walki gatunku o przetrwanie, zaś wartość zyskuje dopiero w Niebie?

Joanno - na jakiej podstawie uważasz, że nie mógłbym podarować swojej Miłości obcej osobie, lecz tylko swej żonie? Oczywiście nie mówię tutaj o kochaniu obcej osoby jak własnej żony.